Terkedildi...
Erkekler, karakter olarak annelerine benzeyen kadınlara sempati duyarlar derler
O da annesi gibiydi
Uzak bir şehirde okuyordu
Aynı evde kalıyorlardı
İlgileniyordu onunla
Sınavlarına çalışması için zorluyordu
Erken yatıp erken kalkması için uyarıyordu
Öğrenci gibi -hele ki ailesinden başka şehirde okuyorsa- özgür ruhlu bir adama ters gelecek olsa da memnundu hâlinden
İlgiye muhtaçtı belki de
Bu boşluğu dolduruyordu o
Her şey güzel giderken
Olmuyor dedi kız
Aslında ona göre oluyordu, iyiydi
Ama boyun eğdi
Peki, dedi
Şimdi ne olacak?
Ayrılmalıyız cevabı beklenen derecede yaralayıcı olmuştu
Eşyalarını toplarken kız,
O da bakıyordu ona
Konuşamıyordu
Kalabilirsek arkadaş kalalım dedi kız
Nötr kaldı, nereden bilebilirsin ki ne olacağını?
Kız gitti...
Evde tek başınaydı.
Ev arkadaşları daha okuldan dönmemişlerdi.
O ev...
O evde tek kalmak, en azından şimdi, onun için pek iyi değildi
Üstüne bir şeyler giyip dışarı çıktı,
Yürüdü yağmurun altında çıplak ayaklarıyla...
Yağmurun kokusu hissedilir derecedeydi,
Ayrılığın acısını ne bastırabilir ki?
Bu umutsuzluğa prangalarıyla sürülü
Bu kör bir ressam gibi
Bu sağır bir müzisyen gibi
Bu kalp,
Nasıl dinerdi ki?
Ve durdu...
Köprünün üstünde, yağmur ve o sadece...
Aşağıya baktı,
Neden sprite içmiyorum ki? diye düşündü.
Düşündü...
Düşündü...
Düşündü...